Yeddi Qari (ərəb. القرّاء السبعة) – Qurani-Kərimin oxunuşunda istifadə olunan yeddi əsas qiraət formasının baniləridir. Bu qiraətlər mütəvatir (etibarlı və çoxsaylı ravilərlə ötürülmüş) qiraətlər hesab olunur və hicri II–III əsrlərdə yaşamış, İslam dünyasında geniş qəbul olunmuş qiraət imamlarının adı ilə bağlıdır.
Bu imamların qiraətləri "Qiraəti-Səba" (Yeddi qiraət) adlanır. Bu Yeddi qiraətə sonradan (etibarlı hesab edilən) üç qiraətə əlavə (Əbu Cəfər, Yaqub əl-Hədrami, Xələf) edilərək "əl-Qiraətül-Əşrə" (On qiraət) sistemi yaranmışdır.[1] Bunların arasında ən populyarı Asim ibn Bəhdələnin (Qirati-Asim) qiraətidir.[2][3]
Quran Peyğəmbər Məhəmmədə yeddi müxtəlif ləhcə (hərif) ilə nazil olmuşdur (bu, "əhruf əs-səbə" kimi tanınır).[4][5] Sonrakı nəsillər bu qiraətləri qoruyub saxlamış, qiraət elmini inkişaf etdirmişdir. Hicri III əsrdə məşhur qiraət alimi İbn Mücahid bu yeddi qiraətçini seçərək rəsmi şəkildə "Yeddi Qari" anlayışını formalaşdırmışdır. Onların qiraətləri həm əqaid, həm fiqh, həm də təcvid elmləri üçün əsas mənbələrdəndir.
Ən geniş yayılmış qiraət, Asim ibn Bəhdələnin Həfs rəvayətidir. Bu, günümüzdə dünya müsəlmanlarının böyük əksəriyyəti tərəfindən istifadə olunur. Digər qiraətlər Mərakeş, Əlcəzair, Tunis, Yəmən və digər ölkələrdə regional səviyyədə oxunur.[6]